Ga naar de inhoud

Home
Boeken
Schrijfcoaching
Shop
Agenda
Christine

Shop

Koop hier Boeken en Cursussen

Persoonlijke Sessie

€446,49

Persoonlijke Sessie aantal

Volg mij op Instagram

Wat is dat dan? Het bestsellerleven? Dat vroeg @po

Wat is dat dan? Het bestsellerleven? Dat vroeg @powershootpetra Dit leven…

Zaterdag was er weer een Mastermind-middag voor sc

Zaterdag was er weer een Mastermind-middag voor schrijvers. Soms spreken we af op iconische schrijfplekken zoals in het Ambassade-hotel in Amsterdam waar de grote internationale schrijvers door de uitgeverijen worden uitgenodigd. Daar interviewde ik in mijn journalistieke leven schrijfsters als Isabel Allende, Jung Chang en Waris Dirie. Vorige maand kwam de koning van de slogans de schrijvers uitdagen: want als je alles wegstreept, blijft alleen nog de waarheid over. Nu zaten ze bij mij aan tafel in Abcoude. Waar de kaarsen brandden en de zelf geraapte noten werden gekraakt, letterlijk. Hoe ben je als schrijver leider van je eigen movement, die vraag lag op tafel. Achteraf dronken we een wijntje, een stevige Merlot of een Zero.
Ik ben niet de schrijver die de romantiek aanhangt van de ploeterende schrijver die scheldend ten onder gaan aan kritiek op zichzelf en de woeste wereld. (Wat niet wegneemt dat niet alles er mag zijn, want soms is het natuurlijk ook: 'Oh help, wat nu?')
Schrijven is bevrijden. Eerst jezelf, dan je woorden en daarna de lezer.
Ik geloof namelijk dat alles energie is. En als je al begint dat schrijven hels is, niets opbrengt, tevergeefs en tijdverspilling, doe het dan vooral niet. Niet voor jezelf. Je huisgenoten. En de wereld.
Schrijven is veel meer dan een To Do lijstje. Het is vooral ook een To Feel lijstje. Hoe wil jij je voelen als schrijver? En wat wil jij meegeven aan je lezers? Dát brengt bestsellers voort.
Voel je een luide JA? Ik heb vandaag de poort opengezet naar de nieuwe Mastermind voor schrijvers. Met slechts tien plaatsen.
Voel je een voorzichtige ja? Dan kun je nu heel tijdelijk de Persoonlijke Sessie boeken. En dan zitten we binnenkort samen aan tafel. Christine@pannebakker.org of zie www.Christinepannebakker.com

Schrijf geen boek. Schrijven is ploeteren. Het b

Schrijf geen boek. Schrijven is ploeteren. Het brengt niets op. Er komen te veel boeken uit. Tegenwoordig is iedereen schrijver. Je kunt er niet van leven. Wat gaat mijn familie zeggen? Daar heb ik toch geen tijd voor? Wie zit er te wachten op nóg een boek? Ik ben al eens begonnen. En nog een keer. Wie zegt dat het nu wel lukt? Pfff, hou op zeg, garage staat al vol. Wees een schrijver. Schrijven is opstaan en voelen: ik mag weer. Research in boeken op je favoriete plek op de bank. Een Thalys boeken naar de stad in jouw boek. Je opsluiten in een bibliotheek die eigenlijk allang gesloten is voor het publiek. Als een stadsnomade zwerven door de straten. En dan met een laptop een cafeetje binnengaan en schrijven. Omdat je niet anders kan. En ook: Binnenkomen in de Top 10. In twee weken zowel de eerste, tweede als derde druk inzetten. Lezingen geven. Gevraagd worden voor interviews. De coverstory zijn. Rijk leven met wat je het liefste doet. Het is de keuze die je maakt. En wat je dan nodig hebt is een ritme en een plan. Een boek wordt alleen geschreven als het een plek krijgt in jouw agenda. Je hoeft het niet langer alleen te doen. Ik ben er om je alle technieken te leren en je te inspireren. Ik deel het schrijfambacht met je. Want ik ken niet alleen de hordes en uitdagingen, maar het ook het vuur en de bevrijding. Ik laat je verliefd worden op jouw leven als schrijver. Heb je zin om verliefd te worden deze herfst? Kijk je kunt natuurlijk kiezen voor alleen een boek, maar what if... je foto's maakt van je nieuwe leven? Van al die plekken die je bezoekt. De mensen die je ontmoet. En.. je geliefde? Samen met Petra van Vliet heb ik tot volle maan (ja, je bent verliefd of niet) een waanzinnige actie: Schrijven en daarbij ook nog eens Dé cursus om waanzinnige foto's te maken met je smartphone. En je mag een van de twee ook nog eens cadeau geven. Moet je wel snel zijn. (Klik op de foto..) Let's fall in love.

‘Je bent goed in wat je doet. Maar je moet wat m

‘Je bent goed in wat je doet. Maar je moet wat minder vaak lachen. Dan kom je intelligenter over.’ Het werd me gezegd op de School voor de Journalistiek, een destijds anarchistisch bolwerk waar de collegezaal blauw stond van de sigarettenrook (nee, ik rookte niet) en de schelp van de Shell in de vorm van een middelvinger aan de muur hing (tja, mijn vader werkte daar). Mijn medestudent inhaleerde en keek er moeilijk bij. Wellicht in een poging intelligent te doen. ‘Ik ben een utilitarist,’ zei ik hem. Hij keek alsof ik dat woord had verzonnen. Dus lachte ik naar hem. Het is tijd dat ik vol voor het utilitarisme ga staan. Want lezers aller landen, het is de filosofie waar íedereen op aarde beter van wordt. Wie goed wil doen, probeert zoveel mogelijk geluk te realiseren voor zoveel mogelijk mensen.
Dat is de kern van het utilitarisme. En het is een zin die in mij zingt. Stel je eens voor dat we ons af zouden vragen: brengt wat ik nu ga doen, zoveel mogelijk geluk voor zoveel mogelijk andere levende wezens? Zo ja, dan doe ik het. En anders niet. ‘Maar je kunt toch niet de hele dag gelukkig zijn?’ zeg jij wellicht.
Dat hoeft ook niet. Ook als er herfstbladeren rondzwerven in je hoofd, kun je nog bijdragen aan het geluk van de maatschappij.
‘Moet je dan de hele dag geluk achterna hollen?’
Juist niet. Je kunt geluk maximaliseren, maar je kunt ook de vermogens ontwikkelen om passief door geluk geraakt te worden. Door te schrijven, te glimlachen op straat, het lezen van literatuur, iemand de hand te reiken, knutselen met je kinderen, een zwerver te helpen, een wandeling met je geliefde langs het water, mediteren op een bankje in het herfstbos, poëzie, muziek, kerstkaarten schrijven, een massage, een inzameling voor anderen, een goed gesprek met vrienden over vrede in jezelf en de wereld of juist door heel stil te zijn. Je hoeft slechts een blik op het nieuws te werpen en ik voel in heel mijn lijf: de politiek, het bedrijfsleven, het schoolsysteem, elk gehucht en elke wereldstad heeft slechts nog utilitaristen nodig. (Foto: @powershootpetra)

Ze ging raw toen iedereen nog piepers tot moes koo

Ze ging raw toen iedereen nog piepers tot moes kookte. Toen ik een eerste smiley op Hyves (hoera! Gelukt!) ontdekte, creëerde zij online reportages. Als eerste maakte ze online trainingen die zó populair waren dat iedereen bij haar in de leer ging.
Een aantal jaar geleden stond ik op de cover van een blad. De jonge fotograaf liet me liggen in het gras. Ik keek met dichtgeknepen ogen in de volle zon. ‘Zo houden,’ moedige hij me aan. Dat dichtgeknepen beeld dat Diepe Depressie ademde werd de cover.. Als zij echter foto’s maakt, voel je de zon in jezelf. Ze is een visionair. En ze is een geweldige vriendin. Want toen ik met een onhandige val een hersenkneuzing opliep, was zij ook de eerste die in het ziekenhuis stond. Ze maakt foto’s op haar telefoon die zo in National Geografic kunnen. En niemand leert het anderen beter dan zij. Ik ben trots op jou, Petra van Vliet. Als vriendin. En op de visionair die je bent. En ik ben ook trots om samen te werken tijdens deze actie: schrijf je boek met mij. En wordt degene bij wie iedereen even stopt met scrollen door dé foto. Tot volle maan krijg je onze twee cursussen samen. En heb je er al een? Dan kun je deze actie ook doen met een vriend(in).

Wil je meedoen met een meditatie voor de vrede? R

Wil je meedoen met een meditatie voor de vrede?
Robert Bridgeman vroeg het me maandag.
Wie ben ik om dat te doen? Dat was het eerste wat ik dacht.
En ik was terug in de jaren negentig. Bijna tien jaar lang leefde ik als journaliste in Israël, de Palestijnse gebieden en de omringende landen. Het maakt je nederig.
Ik herinner me dat ik aankwam bij het Aqbet-Jaber Camp langs de route naar Jericho. Een kamp met vierduizend inwoners. Er stond geen hek voor het kamp. Maar ik had al gehoord dat het voor onmogelijk werd gehouden het kamp te verlaten. Binnen zaten de gevangen van de desillusie. In een monument van politiek falen.
De jonge vrouw die ik ontmoette, was de Palestijnse Amneh Moh’d Abu-Rahmeh. Haar vier kinderen zaten gehurkt op de grond en aten een pitabroodje. Een broodmagere kat keek op een afstandje toe. De jongste maakte een vredesteken. Toen hij lachend wegholde, zag ik dat hij hinkte. ‘Toen zijn been was gebroken, kon niemand hem helpen want de artsen van de VN staakten’, vertelde Amneh. ‘Ik heb een miserabel leven. De hele dag zit ik buiten. Toen ik tiener was, droomde ik van een leven in een stad. Soms stond ik bij het hek in de hoop dat iemand verliefd op mij zou worden. Uiteindelijk trouwde ik met een neef die hier ook is geboren. De omstandigheden waren sterker dan mijn dromen.’
Ik denk deze dagen aan hen. En aan Yaël, een Israëlische soldate met donkere ogen. We gingen af en toe iets drinken. Zij had dan een geweer om haar schouder, waar ik mijn schoudertas droeg. ‘Natuurlijk droom ik van vrede’, zei ze. ‘Maar mijn oudste broer is omgekomen bij een aanslag. Er is zoveel trauma in onze familie. Elke handreiking naar de Palestijnen voelt als een messteek tussen de schouderbladen van mijn ouders.’ We zijn zo veel jaar later. En de situatie is hartverscheurender dan ooit. Wie ben ik om te oordelen?
En wie ben ik om mee te gaan in het roepen van meningen?
Het delen van vlaggen?
Om het beter te weten? Ik kan wel stil zijn.
Voor hen.
Zondag is er een meditatie voor de mensen in Israël en Palestina.
Ik ben er.
Omdat liefde soms nog het enige is.
Ik ben er voor Amneh. En Yaël.
En ik hoop met heel mijn hart dat zij er ook nog zijn.

‘Ik maak me zorgen.’ Dat zei Hanan Ashrawi dez

‘Ik maak me zorgen.’ Dat zei Hanan Ashrawi deze week.
Ze was mijn heldin in de jaren negentig. Waar anderen gilden om Tina Turner, had ik als doel: een interview met Hanan.
Ik ontmoette haar uiteindelijk bij de Allenby Bridge, de brug over de rivier de Jordaan en de enige grensovergang tussen de Westelijke Jordaanoever en Jordanië. 'Ik wil u interviewen', riep ik terwijl ze werd omsloten door politici. Als een groepie volgde ik haar stappen.
Toen ik haar uiteindelijk interviewde in een hotelkamer in Amman, de hoofdstad van Jordanië, voelde ik de hoop van de vrede. Ze was de vrouw die zich uitsprak namens de PLO, de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. Mede door haar intelligentie en menselijkheid kwamen de Oslo-akkoorden waarmee er een aanzet kwam voor vrede tussen Israël en Palestina. Ze was in staat om de menselijke kant van de oorlog te laten zien.
Ze was de hoop waar iedereen naar snakte.
Ze bleef het gezicht van de vredesbesprekingen. En bleef besprekingen voeren voor een Onafhankelijke Palestijnse Staat. Ondanks het geweld dat al die jaren bleef voortduren en vorige week tot een nieuwe explosie kwam.
Deze week sprak ze zich opnieuw uit. ‘We kunnen niet terug naar wat was. We kunnen alleen vooruit.’ Laten we ons als wereldbevolking niet verdelen. Maar opstaan voor elkaar. Met de hand op ons hart. En de blik vooruit. Ben jij erbij? Zondag om 11 uur komen we samen in liefde voor de mensen in Israël en Palestina.
Op de Facebookpagina en de You Tube pagina van Studio New Earth. Je bent van harte welkom.

© Christine Pannebakker 2020 – 2022 | Made with ♡ by Mediamora | Foto’s: Cindy Bakker en Petra van Vliet | Algemene Voorwaarden | Privacyverklaring

Scroll naar boven